Het pand had vijf verdiepingen. De ingang van de slijterij was op de hoek en de ingang van het café aan de Prinsengracht. Aan de Lauriergracht was nog een derde ingang. De linker foto hieronder is uit 1920, het Amstelbier was inmiddels vervangen door Heineken. Er ontstonden rond die tijd ernstige verzakkingsproblemen en in 1925 werd het pand daarom grondig onder handen genomen. 

Tussen 1930 en 1940 verdwenen de slijterij en het café en werd de hoekdeur verplaatst naar de Lauriergracht. Na de oorlog had de begane grond diverse gebruikers tot in de jaren zestig de verzakkingen opnieuw opspeelden. In 1965 stond de benedenverdieping leeg. Daar maakten de filmers van Modesty Blaise dankbaar gebruik van: Monica Vitti, achternagezeten, vlucht het pand in, zet een pruik op en installeert zich als pseudo hoertje achter het raam. Als haar achtervolgers voorbij zijn, vertrekt ze in tegengestelde richting. 

In 1966 werden de drie bovenste verdiepingen gesloopt. De eerste verdieping bleef bewoond en is dat nog steeds. In de voormalige slijterij is in de jaren zeventig een edelsmid gevestigd geweest, maar inmiddels staat de benedenverdieping al jaren leeg. Aan de Prinsengracht herinnert een vaag opschrift nog aan het café.

Volgens de website Amsterdam Monumentenstad is Prinsengracht 254 één van de zeldzame nog niet gerestaureerde panden in de grachtengordel. Het ziet er treurig uit. 

Met dank aan Harry Hosman, die kon vertellen dat de filmafbeeldingen die bij het googlen van Prinsengracht 254 opdoken van Modesty Blaise waren.

De historische afbeeldingen bij deze blog komen uit het Stadsarchief Amsterdam en van de website Amsterdam Monumentenstad.